« شادی در ردیف فلسفه ی آفرینش است »
بِسمِ اللهِ الرَّحمنِ الرَّحیمِ
پاسخ پرسش اوّل (آیا هدف خدای حکیم شادی انسان است):
بر اساس آیه ی ۱۱۹ سوره ی هود – که می فرماید: «وَ لِذلکَ خَلَقَهُم» یعنی: [خدا] برای آن (رحمت) آنها (مردمان) را آفرید – فلسفه ی آفرینش انسان فقط رحمت و نعمت است. یعنی خدای مهربان انسان را آفرید تا او را از نعمتش بهرمند کند و بس! و بر اساس آیه ی ۷۲ سوره ی توبه که میفرماید: (وَ رِضوانٌ مِنَ اللهِ أَکبَرُ)، بزرگترین نعمت الهی “رضایتی است که خدا به انسان می دهد”. پس نعمتهای الهی هدف از آفرینش هستند، امّا “رضایتی از جانب خدا”، هدفی بزرگتر یا نهایی تر از آفرینش انسان است. یعنی: خدا به بنده ی مؤمن چه و چه و … میدهد ولی بزرگترین نعمتی که به او میدهد احساس رضایت است و از آنجا که رضایت، مساوی با شادی است پس در حقیقت شادی انسان در ردیف بزرگترین یا نهایی ترین هدف از آفرینش انسان است.
پرسش: چرا فلسفه ی نهایی آفرینش را بر اساس آیه ی ۵۶ ذاریات – که می فرماید: «وَ ما خَلَقتُ الجِنَّ و الإِنسَ إِلَّا لِیَعبُدونَ» یعنی: جن و انس را فقط برای آفرینش خودم آفریدم – عبادت ندانسته اید؟!
پاسخ: اعتقاد به بی نیازی خدا، با اعتقاد به آفرینش برای عبادت یا حتی معرفت، منافات دارد.
پس خدا ما را آفریده است برای نعمت و برترین نعمت هایش که رضایت و شادی است امّا از آنجا که تنها راه رسیدن به نعمت های برتر، عمل به دستورات دوست است گویا انسان را برای عمل به دستوراتش آفرید.
منتظر باشید.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نویسنده : آیت الله سیدحبیب الله قدمی
